εΰπλειος

ἐΰπλειος, -είη, -ον (Α)

(επικ. τ.)

καλά γεμισμένος («κὰδ' δ' ἄρα πήρην θῆκεν ἐϋπλείην» — ακούμπησε έπειτα κάτω την καλογεμισμένη σακούλα, Ομ. Οδ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + πλείος (< πίμπλημι «γεμίζω»)].